یک بلاگ بهاری

این بلاگ ٬ اولین بلاگ ساخته شده ‌ی من بعد از خرابی بلاگفا و این پست اولین پست من بعد از اردیبهشت هست :) زندگی در گذر است. 

بعضی وقت ها جاهایی از زندگی دوستانی را پیدا میکنی که انقدر ارزش دارند که میخواهی قابشان کنی روی دیوار و هی برایشان از ارزششان بگویی هی تشکر کنی و هی بحث کنی که وجود کدامتان بهتر است و من فکر میکردم هیچ وقت همیچین ادمی را نخواهم دید و درست در بدترین روزهایی که تصورشان میکردم پیدایش کردم و انقدر خوب و عزیز هست که وقتی بقیه بین درددل ها عذرخواهی میکنند که بروند ٬ کاری که قبلا مرا تا مرز جنون عصبی میکرد٬ دیگر ناراحت نمیشوم چون کسی هست که این کار را نمیکند کسی هست که بنشیند کنارم و با هم گریه کنیم با هم رویاپردازی کنیم و با هم بخندیم و دعواهای فانتزی راه بیندازیم :) کسی که حتی اگر چند دقیقه از حرف زدنمان بگذرد دلم برایش تنگ خواهد شد؛ دوستی که انقدر صمیمی است که کنار صمیمی های قدیمی احساس ناخوشایندی میکنی وقتی تا عمق یکرنگی و مهربونی رو دیده باشی بقیه ادم‌ها چه ارزشی دارند؟ امیدوارم تا همیشه دوستم بمونی نگارم :)