مرحله‌ی اول سقوط

انزوا ... و هیچ حسی بدتر از انزوا نیست وقتی که بدانی حتی دلیل قانع کننده‌ای نداری. کسی تو را رها نکرده خودت را از بقیه کنار کشیدی و دیگران متوجه شدند دفعه بعد خودت را کنار میکشی و کمتر کسی متوجه میشود و بعدترش هیچ کسی متوجه نبودت نخواهد شد و تقصیر هیچ کس نیست الا خودت.

انزوا در خود فروریختن هر دم و هر لحظه است وقتی که ترجیح میدهی گلایه‌هایت را کنار دیگران نبری و برای خودت نگاهشان داری ؛ اینجا‌ یک کوه غم در سینه ام هست که مانع حضور در هر گردهمایی میشود. اینجا هوا سرد است و طاقت گرمای هیچ دوستی‌ای را ندارد.