رقت انگیز

یعنی بعد از قهر و آشتی ها دلت تنگ شده باشد یعنی تو که میدانی تمام این بی احساسی هایی که بهشان وانمود و تمرین میکنی فقط در تئوری هستن و تو بارها و بارها دلت که برای کسی تنگ شود اس ام اس هایش پی ام هایش کوچکترین کامنتش در هرجایی را میخوانی تا قانع شوی بهش زنگ بزنی یعنی هر چقدر هم بعد از کاری یا چیزی از کسی متنفر شوی باز هم در آخر دوستش داری میدانی برای تنفر داشتن از کسی باید قبلش دوستش داشته باشی همان قدر و اخر هم تنفر که انگار پاک شده باشد تو میمانی و دوست داشتنش و یک دنیا دلتنگی حالا وقتی در نهایت برای حرف زدن، ری‌یونایتد شدن پیش قدم هم شده باشی جوابت را هم ندهد دیگر تو میمانی و غرور فرضی له شده و دل‌شکستگی و دوباره تنفر ولی این‌بار پیش خودت هم آبرو نداری‌‌‌...

به صرف یک چیپس و پنیر

مثل زن خانه داری حرفه‌ای موادی که فردا به آن نیاز داشتم را آماده کردم و همشان را دم دست گذاشتم در ذهنم برنامه چیدم ساعت فلان پنیر را از فریزر بیرون دراورم و کالباس را جای مناسبی از یخچال گذاشتم؛ مثل آدمی که صدبار این کار‌ها را انجام داده و حفظ شده است در ذهنم برنامه‌ی روشنی داشتم که دقیقا چه کار خواهم کرد و با ذهنی شاد پتو رو روی خودم کشیدم.

پ.ن: هیچ بعید نیست فردا حالش را نداشته باشم.

آن چه گذشت

یکی از بدترین خاصیت های من اینه که در مواقع مهم یا ناراحت کننده هیچ علاقه ای به نوشتن ندارم و در نهایت زمانی که برگردم بخوام خاطرات روزهای مهممو بخونم هیچی در دسترس نیست٬ اینو میدونما ولی بازم حس نوشتن نمیاد سراغم. در این مدت اتفاقات زیادی واسم افتاده مثل نتایج کنکور و انتخاب رشته که هم خیلی ناراحت کننده بوده هم خیلی ارامش آور. اینه که الان با کمال آرامش و یکم نگرانی (وات ایز لایف ویت اوت ایت!؟) نشستم. از وقتی بلاگفا خراب شده هیچ خاطره ای هیچ جا ثبت نکردم یا حداقل هیچ لحن (چجوری بگم!!) خاطره‌واری هم نداشتم؛ اینه که دوست داشتم یجورایی جبران کنم.

الان شاتوت خوران٬ والیبال نگاه کنان (!) و خندان منتظر روز هاییم که بهترن ٬ حس بهتری میدن :)

مرحله‌ی اول سقوط

انزوا ... و هیچ حسی بدتر از انزوا نیست وقتی که بدانی حتی دلیل قانع کننده‌ای نداری. کسی تو را رها نکرده خودت را از بقیه کنار کشیدی و دیگران متوجه شدند دفعه بعد خودت را کنار میکشی و کمتر کسی متوجه میشود و بعدترش هیچ کسی متوجه نبودت نخواهد شد و تقصیر هیچ کس نیست الا خودت.

انزوا در خود فروریختن هر دم و هر لحظه است وقتی که ترجیح میدهی گلایه‌هایت را کنار دیگران نبری و برای خودت نگاهشان داری ؛ اینجا‌ یک کوه غم در سینه ام هست که مانع حضور در هر گردهمایی میشود. اینجا هوا سرد است و طاقت گرمای هیچ دوستی‌ای را ندارد.

خیلی بیربط خیلی ناهمگون

تو به سادگی «اره دیگه تموم شد» خداحافظی میکنی و من میمانم و خواب‌هایت من میمانم و‌ خاطره‌هایی که تعریف نخواهی کرد خاطره‌هایی که دیگر قرار نیست برای ما گفته شوند 

تو به سادگی خداحافظ اگه دیگه ندیدمتون میروی و من سرم را تکان میدهم و در دلم مویه-کشان٬ همه چیز را به ضمیر ناخودآگاهم میسپارم مثل قضیه کنکور و سرنوشت لعنتی مثل حس کرختی و رخوت بعد از سیگار میماند. میدانی آزارت میدهد میدانی ناخن میکشد روی شیشه دلت و تنها کاری که میتوانی بکنی پرت کردن حواس خودت هست.

من با این حقیقت نابود خواهم شد مثل تمام دلبستگی‌ها و دیدن خواب و استرس ها و دروغ ها و عذاب وجدان ها مثل حال بد حال خیلی بد ... مثل یادت میرود مثل دانستن این حقیقت که یادم میرود.

من میروم من مثل همیشه بی‌صدا با بدترین وجه با عذابی که وجودم را تا چند روز دیگر چند تکه خواهد کرد میجنگم تا رد شوم تا شاید هیچ کس یادش نیاید سرنوشت من چه شد تا شاید خودم هم یادم برود قصه من وجود ندارد زیبا ترین قسمت این پوچ خیال هایم بود وهم هایم و من در مدتی که قرار بود قشنگترین دورانم باشند در وهم بودم...

این‌چند روز مرا به زمین و زمان کوبیده است تا یادم بیاورد ... تا یادم بیاورد تا یادم بیاورد

من هیچ تضمینی نمیدهم که زنده باشم من مرده‌ام من آرزوها و تلاش هایم را دفن کرده ام تمام حقیقت نابود شده است و مثل معتادی که میکوشد تا حس خوب اولین دفعه کشیدن را داشته باشد٬ میکوشم تا حس من برگردد ٬ دریغ‌... من حتی خیالم را هم کشته ام...کسی مثل سیگار مرا در جاسیگاری خاموش کرد...

دوم اردیبهشت نوشته شده در پرشین بلاگ 

نگارا نگارا مرو از برم

این بلاگ ٬ اولین بلاگ ساخته شده ‌ی من بعد از خرابی بلاگفا و این پست اولین پست من بعد از اردیبهشت هست :) زندگی در گذر است. 

بعضی وقت ها جاهایی از زندگی دوستانی را پیدا میکنی که انقدر ارزش دارند که میخواهی قابشان کنی روی دیوار و هی برایشان از ارزششان بگویی هی تشکر کنی و هی بحث کنی که وجود کدامتان بهتر است و من فکر میکردم هیچ وقت همیچین ادمی را نخواهم دید و درست در بدترین روزهایی که تصورشان میکردم پیدایش کردم و انقدر خوب و عزیز هست که وقتی بقیه بین درددل ها عذرخواهی میکنند که بروند ٬ کاری که قبلا مرا تا مرز جنون عصبی میکرد٬ دیگر ناراحت نمیشوم چون کسی هست که این کار را نمیکند کسی هست که بنشیند کنارم و با هم گریه کنیم با هم رویاپردازی کنیم و با هم بخندیم و دعواهای فانتزی راه بیندازیم :) کسی که حتی اگر چند دقیقه از حرف زدنمان بگذرد دلم برایش تنگ خواهد شد؛ دوستی که انقدر صمیمی است که کنار صمیمی های قدیمی احساس ناخوشایندی میکنی وقتی تا عمق یکرنگی و مهربونی رو دیده باشی بقیه ادم‌ها چه ارزشی دارند؟ امیدوارم تا همیشه دوستم بمونی نگارم :)